Marieke blogt
Ik geef een inkijkje in mijn praktijk als kindercoach en kindertolk waar ik dagelijks ouders en kinderen ontmoet met de meeste uiteenlopende vragen. Op dit blog vindt u items die te maken hebben met opvoedvraagstukken, angsten bij kinderen, pestgedrag, mindfulness en nog veel meer.
Kim is een echte dromer
Kim is 10 jaar. Ze is een echter dromer. Ze leeft het liefst in haar eigen wereld. Een wereld waarin alles mogelijk is. In deze wereld voelt Kim zich fijn en kan ze echt haar zelf zijn. Op school en ook thuis is dit lastig. De ouders van Kim begrijpen haar vaak niet. Ze kunnen haar maar moeilijk bereiken. Daardoor ontstaan er vaak conflicten.
Hij wil een gewoon leven leiden
Binnenkort wordt hij 50. Met deze heugelijke dag is hij al maanden bezig. Hij wil een groot feest geven en iedereen die hij kent uitnodigen. Het liefst wil hij ook de plaatselijke zanger, Ger Janssen, vragen om zijn lievelingsnummers te zingen, maar dan wel in dialect.
Even wegvluchten
Het is woensdagmiddag als de kinderen van basisschool De Sprenkelaar richting de BSO lopen. De Sprenkelaar is nog één van de basisscholen die geen continu rooster heeft. Volgend jaar gaat dat veranderen maar nu is de woensdagmiddag een vrije middag.
Kim is een echte dromer
Kim is 10 jaar. Ze is een echter dromer. Ze leeft het liefst in haar eigen wereld. Een wereld waarin alles mogelijk is. In deze wereld voelt Kim zich fijn en kan ze echt haar zelf zijn. Op school en ook thuis is dit lastig. De ouders van Kim begrijpen haar vaak niet. Ze kunnen haar maar moeilijk bereiken. Daardoor ontstaan er vaak conflicten.
Hoge verwachtingen
De ouders van Kim zijn hoog opgeleid. Ze hebben allebei een goede baan en besteden veel tijd aan hun werk. Ook van Kim hebben ze hoge verwachtingen. Leren is belangrijk en als blijkt dat Kim achter blijft met rekenen krijgt ze meteen bijles. De bijlessen wil Kim niet. Het helpt niet, zegt ze.
Niet begrepen
In de coachsessies wordt duidelijk dat Kim zich niet begrepen voelt. Iedereen wil iets van haar maar niemand vraagt zich af wat zij wil. Als ik haar vraag wat dat dan is wat zij wil, zegt ze: “Ik wil dat iedereen mij met rust laat en ik wil eigenlijk alleen maar tekenen”. Ik pak een groot vel en stiften. Ze tekent zichzelf in haar eigen fantasiewereld. In de wereld waarin alles mogelijk is. Als moeder haar komt halen bespreken we de tekening en zegt Kim wat ze voelt. Moeder raakt geëmotioneerd. Ze herkent zichzelf. Zij heeft vroeger altijd het strakke pad van haar vader moeten volgen, een streng gelovige man. De hele schooltijd liep ze op haar tenen. Nooit werd er geluisterd naar wat zij nodig had en de bewustwording dat ze dit nu ook doet naar haar dochter, raakt haar. Dankjewel Kim, zegt ze zacht en geeft een knuffel.
Harold wil een gewoon leven leiden
Binnenkort wordt hij 50. Met deze heugelijke dag is hij al maanden bezig. Hij wil een groot feest geven en iedereen die hij kent uitnodigen. Het liefst wil hij ook de plaatselijke zanger, Ger Janssen, vragen om zijn lievelingsnummers te zingen, maar dan wel in dialect. Het is spannend voor Harold nu met Corona. Het zou een ramp zijn als zijn feest niet door kan gaan. Daar denkt hij dan ook maar niet aan.
Harold is verstandelijk beperkt. Hij leeft al jaren in een gezinsvervangend tehuis in een groep met nog zeven andere mensen met een verstandelijke beperking. Harold heeft geen goede band met de medebewoners. Hij heeft niks met gehandicapten, zegt hij. Hij ziet zichzelf ook niet zoals de anderen en vraagt zich regelmatig af waarom hij geen auto mag rijden bijvoorbeeld. Gelukkig accepteert hij het antwoord: “Omdat alle belangrijke mensen zich laten rijden.” Hij lacht dan. De moeder van Harold was zijn alles. Al jong stierf zijn vader. Harold was nog maar een kind. Hij leefde jaren met zijn moeder en zijn broer. Ook zijn broer overleed na een kort ziekbed. Voor Harold was dat een zware tijd. Met zijn broer ging hij naar voetbalwedstrijden en werd opgenomen in de vriendengroep. Dat is wat Harold het liefste wil. Een gewoon leven leiden en in een omgeving zijn met mensen die van hem houden.
Zijn moeder was zijn alles
Net zoals zijn moeder. Harold en zijn moeder waren twee handen op één buik. Ieder weekend zag hij haar. Ze vertroetelde hem, ze deden leuke dingen samen en met mooi weer gingen ze ergens een ijsje eten. Hij had er altijd weer moeite mee wanneer hij teruggebracht werd naar het gezinsvervangend tehuis. Op een dag belde zijn moeder dat ze hem niet kwam halen. Ze was ziek. Harold was verdrietig. Hij kon toch voor haar zorgen? Een kopje thee zetten was toch niet zo moeilijk? Maar nee, zijn moeder was té ziek. Binnen een paar weken overleed ze. Voor Harold was dit onverteerbaar. Hij was nu echt alleen op de wereld. Harold raakte in een depressie. Hij wilde maar één ding en dat was naar zijn moeder. Hij zocht veel contact met zijn neef die arts is. Hij vroeg om een pilletje omdat het leven echt te zwaar was voor hem. De neef en zijn gezin haalden Harold regelmatig op voor leuke uitjes. Harold was wel heel verdrietig maar leuke uitjes liet hij zich niet door de neus boren. Hij ging zelfs op vakantie met zijn neef en zijn gezin. Een week zwemmen en dansen in de Griekse zon. Het was geweldig en deze herinnering zou hij altijd met zich meedragen.
Plekje van verdriet
Natuurlijk waren er ook nog steeds momenten dat hij somber was en zijn moeder erg miste. Zoals die ene avond. Hevig snikkend lag Harold in zijn bed. Hij had een rotdag. Er was een aanvaring geweest met een medebewoner en hij was boos naar zijn kamer gegaan. De mentor van Harold, Kristel, kwam hem nog even instoppen en trof hem erg verdrietig aan. “Ik wil naar mama,” snikte Harold. Kristel troostte hem. Ze zei dat ze hem begreep maar de tranen bleven. “Ga maar eens rustig liggen,” zei Kristel zacht. “Leg je handen maar op je buik en voel maar hoe je ademhaling in je buik op en neer gaat.” Harold werd al iets rustiger maar lag nog wel met grote ogen naar het plafond te staren. “Doe je ogen maar dicht,” zei Kristel. “Ik ga je meenemen in een verhaal en alles wat er gebeurt tijdens het luisteren is goed. Ook je verdriet mag er zijn.”
Kristel las een kindermeditatieverhaal uit De boodschap van de vogel voor. Het verhaal ging over omgaan met verdriet. Dat iedereen wel eens een groot of klein verdriet heeft. Dat het ergens heen kruipt in je lichaam en dat je het het liefst weg wilt drukken. Dat herkende Harold. Hij wilde dat gevoel niet voelen, dat enorme gemis, dus probeert hij er niet aan te denken, maar toch komt het steeds weer in zijn gedachten. Kristel las verder. Door het verhaal leerde Harold dat het verdriet eigenlijk gewoon een plekje nodig heeft, een plekje waar het aandacht krijgt en dat het dan langzaam kleiner kan worden. Kristel keek naar Harold. Door haar rustige manier van voorlezen had hij zich kunnen ontspannen. Het lukte hem ook om zijn ogen dicht te houden en mee te gaan met het verhaal. Op het einde mocht Harold aan een fijn moment denken. Iets waar hij naar uit kon kijken. Daar hoefde hij niet lang over na te denken. Dat was natuurlijk zijn 50ste verjaardag met Ger Janssen als hoofdartiest. Nog voor het verhaal uit was hoorde Kristel een zacht gesnurk. Harold was in slaap gevallen….
Even wegvluchten
Het is woensdagmiddag als de kinderen van basisschool De Sprenkelaar richting de BSO lopen. De Sprenkelaar is nog één van de basisscholen die geen continu rooster heeft. Volgend jaar gaat dat veranderen maar nu is de woensdagmiddag een vrije middag. De tafel is gedekt als de kinderen binnenkomen bij de BSO. Een aantal kinderen stormen op de tafel af en beginnen meteen met brood smeren. Ruben heeft net gegymd en hij heeft berehonger. Dat weet juf Carolien ondertussen en ze zorgt altijd voor voldoende boterhammen.
Grote jongen van 9 jaar
Ruben is een grote jongen van negen jaar. Hij sport graag. Alle sporten vindt hij leuk maar vooral voetbal. Hij wil later profvoetballer worden en veel geld verdienen. Op school heeft hij het lastig. Hij heeft de diagnose ADHD gekregen en vindt het moeilijk om stil te zitten.
Daarom is hij vaak blij op woensdag, omdat hij dan gym heeft. Vandaag is Ruben niet zo blij, merkt Carolien op. Ze kijkt naar hem en laat merken dat ze ziet dat hij niet lekker in zijn vel zit. Ze besluit even te wachten tot na het eten. De andere kinderen kletsen er lustig op los.
Ruben zegt niet veel. Normaal heeft hij het hoogste woord, maar vandaag is hij stil. Hij is in zijn eentje buiten en trapt wat tegen een bal. Carolien loopt naar buiten. “Hey Ruben, zal ik vragen of Daan ook buiten komt of wil je even alleen zijn?”
Verdrietig
Ruben haalt zijn schouders een beetje onverschillig op. “Maakt niet uit,” is het antwoord. “Wat hebben jullie gedaan vandaag bij de gym?”, vraagt Carolien in de hoop er iets meer uit te krijgen dan ‘maakt niet uit’. Dan ineens komt het hoge woord eruit. Ruben vindt taal en spelling moeilijk, maar rekenen lukte altijd wel. Hij vertelde altijd trots over de 3-sterren die hij was met rekenen. Nu hadden ze een toets gemaakt en was hij 2-sterren geworden. “Dit kan ik ook al niet,” zegt Ruben verdrietig. “En de juf heeft het ook nog op het bord gezet.” Carolien begrijpt zijn verdriet. “Dat is inderdaad niet leuk”, zegt ze.
Geloof in jezelf
Ruben is niet de enige met weinig zelfvertrouwen. Er zijn meer kinderen in de groep die denken dat ze iets niet kunnen of minder zijn dan de ander, zo werd vorig week duidelijk in het 10-minutengesprek. Carolien heeft hier iets voor bedacht. Voor de kinderen die het fijn vinden wil ze een kindermeditatie verhaal voorlezen uit De boodschap van de vogel. De meeste kinderen kennen het boek. Een aantal leerkrachten van De Sprenkelaar leest er geregeld uit voor. De helft van de groep wil naar het verhaal luisteren, genaamd Op de wolk (geloven in jezelf).
Wegvluchten
Het verhaal gaat over een kind dat even ‘wegvlucht’ van een moeilijke situatie op school. Het kind denkt dat hij iets niet kan terwijl de boodschap in dit verhaal juist is dat alle antwoorden in je zitten en je in jezelf moet geloven. Carolien kijkt naar Ruben. Hij heeft zijn hoofd op de tafel gelegd en ondanks zijn ADHD lukt het hem om het hele verhaal te luisteren. Als het verhaal afgelopen is en de kinderen weer rustig terug mogen komen en lekker uit mogen rekken, zegt Bente dat ze zich herkent in het verhaal. Ruben kijkt naar Bente. Hij zegt niks maar Carolien ziet genoeg. Ruben weet dat hij niet de enige is…
De kinderen weer 5 weken thuis…
“Ons land gaat 5 weken op slot”.
Dat waren de woorden van onze minister president zo vlak voor de kerst.
Ik besluit een oproep te plaatsen op sociale media met de vraag wie er behoefte heeft om met mij mee te wandelen. Ik loop iedere ochtend, minstens een uur, met mijn twee honden. Soms is het koud en mistig en moet ik mezelf er even toe zetten en soms schijnt de zon, zo mooi over de IJssel, dat ik meteen geniet. Iedere ochtend tijdens het wandelen ervaar ruimte in mijn hoofd. Er ontstaan nieuwe ideeën, verhalen voor een eventueel tweede boek, maar ook alles om me heen neem ik waar. Dat gun ik anderen ook.
We gaan weer in lockdown. Wat betekent dit?
Ik denk aan maart en april van dit jaar en aan al die ouders en kinderen die het toen zo moeilijk hadden. Verdrietige telefoongesprekken, wanhopige mailtjes…Aan mijn wandeloproepje wordt direct gehoor gegeven en er melden zich moeders aan die ik eerder heb ontmoet.
Mijn eerste wandeling is met Jorien. Jorien is een moeder met 3 jonge kinderen. Sjoerd, de oudste van 7 jaar, heeft het lastig op school. Hij vindt moeilijk aansluiting, heeft geen goede klik met zijn juf en is in de klas het liefst op zichzelf. Sjoerd is daarom heel blij dat de school dicht is. Heerlijk vindt hij het dat er even geen confrontaties zijn met zijn klasgenootjes, dat hij geen werkjes móet maken en dat er van alles van hem verwacht wordt waar hij niet aan kan voldoen. Voor Jorien ligt dit anders. Sjoerd heeft zoveel last van opgebouwde spanning dat hij thuis nauwelijks te handhaven is. Thuis zijn er voortdurend conflicten, zowel met Jorien als met zijn zusjes.
De man van Jorien werkt in het ziekenhuis. Hij zou vrij zijn met de kerstdagen, maar nu, met deze explosieve stijging van opgenomen patiënten, is hij alsnog opgeroepen om te komen werken. Tijdens onze wandeling is de moeder van Jorien bij de kinderen. Ze komt zo nu en dan oppassen zodat Jorien even haar handen vrij heeft.
Doe ik het wel goed?
Het is droog en we hebben flink de pas erin. Jorien vertelt. Ze vertelt over Sjoerd en hun onderlinge strijd, over de slaapproblemen van hun jongste dochtertje Anna, over haar moederschap en haar twijfels hierover. Doe ik het wel goed, hoe weet ik wat goed is voor mijn kinderen? Hoe laad ik steeds opnieuw mezelf weer op? Ook het gevoel van opgesloten te zitten in haar eigen huis, komt aan de orde. Dit hele jaar loopt Jorien tegen zoveel dingen aan dat ze het soms echt even allemaal niet meer weet.
Ze mist haar man in dit verhaal. Natuurlijk heeft ze veel begrip voor zijn verantwoordelijkheid naar het ziekenhuis. Ze bewondert hem in het continu klaarstaan voor zijn patiënten en het opbeuren van zijn collega’s. Aan de andere kant steekt het een beetje. Dit heeft zij eigenlijk ook heel hard nodig..
Opgesloten in je huis.
De frisse buitenlucht, het opkomen van de zon en het uitzicht over de IJssel, doen Jorien zichtbaar goed. Haar wangen kleuren rood van de kou en ze praat onafgebroken. Het gevoel van opgesloten zitten in je eigen huis staat symbool voor het opgesloten zitten in jezelf. De muren komen op je af, je ervaart emoties die je niet wilt voelen, je omgeving triggert je en drukt precies op de juiste knopjes. Dat is niet voor niks. Jorien mag gaan kijken naar wat zij nodig heeft. Wat is goed voor haar, waar heeft zij behoefte aan. Als zij zichzelf hierin serieus neemt en gaat kijken naar haar innerlijke behoeftes en deze durft uit te spreken, zal dit direct effect hebben op haar en haar kinderen.
Waar wordt je blij van?
Als we na ruim een uur lopen weer terug zijn bij ons beginpunt vraag ik haar nog als laatste waar ze heel blij van wordt. Ik zie haar twijfelen en een beetje beschamend kijken… “Miniatuur dorpjes maken”, zegt ze dan zachtjes. “Nou, heerlijk!” zeg ik. “Creëer een knutsel tafel en ga aan de slag.”
De volgende dag zie ik op facebook een foto van Jorien en haar kinderen aan een grote tafel vol met knutselspullen met de tekst: “Heerlijke middag met de kinderen.”
Mediteren kun je leren! Maar hoe dan?
Rust in de klas van juf Maartje
Het is dinsdagmiddag twee uur. De kinderen van groep 4 van juf Maartje hebben net een paar moeilijke werkjes gedaan. Ze hebben nieuwe woorden geleerd en de hoofden zitten vol voor vandaag. Juf Maartje sluit de dag altijd af met een kindermeditatieverhaal. De kinderen weten dat en gaan vast klaar zitten. Als alle kinderen hun armen en hoofd op de tafel leggen, dimt juf Maartje de lichten. Ze begint altijd hetzelfde. “Jullie zijn ontspannen gaan zitten, doe je ogen maar dicht en adem rustig in en uit.” Vandaag gaat het verhaal over het hebben van zorgen. Juf Maartje leest heel rustig voor en gebruikt steeds lange pauzes. Dat doet ze om de kinderen de gelegenheid te geven het verhaal voor zich te zien. Soms ziet een kind iets anders dan juf Maartje zegt, maar dat is niet erg. “Alles wat in jouw hoofd gebeurt is goed”, zegt ze altijd.
Verdrietige momenten
In de klas zijn een paar verdrietige dingen gebeurd. De vader van Bram is vorige week overleden. Hij was erg ziek. Bram is al de hele week niet op school. De kinderen hebben allemaal een tekening gemaakt voor Bram en Lars mocht het langsbrengen. Het was spannend om bij Bram aan te bellen maar hij was heel blij met de tekeningen, had Lars verteld. En niet zo lang geleden zijn de ouders van Suus gescheiden. Suus is daar heel verdrietig over. De vader van Suus woont nu in een andere stad. Suus mist hem. Noor is nu bang dat haar ouders ook gaan scheiden.
Zorgenmannetje
Juf Maartje leest voor over de zorgen die kinderen kunnen hebben. Die zorgen komen dan steeds in je hoofd en op momenten dat je even alleen bent kun je je ineens weer verdrietig voelen. In het verhaal leren de kinderen zich ontspannen en omgaan met deze zorgen. Ze leren dat heel veel kinderen zorgen hebben en dat zorgen ook weer kleiner kunnen worden of zelfs helemaal weg kunnen gaan. Na het verhaal mogen alle kinderen hun zorgen op een briefje schrijven en er een propje van maken. De briefjes verdwijnen in de mond van het zorgenmannetje die er speciaal voor dit verhaal is. Koen steekt zijn vinger op; “mag je er ook meer opschrijven?” Juf Maartje geeft Koen nog gauw een extra briefje. Sommige kinderen hebben behoefte om nog iets te zeggen over hun zorgen. Juf Maartje neemt altijd even de tijd om het verhaal na te bespreken. Thomas wil nog even kwijt dat zijn vader nu geen werk heeft en zijn moeder extra hard moet werken. Dat is wel even wennen omdat zijn vader niet zo'n lekkere spaghetti maakt als zijn moeder. Het is ondertussen half drie geworden en met een ontspannen gevoel sluit groep 4 de dag af en ze lopen rustig naar buiten.
Gedachten die maar niet stoppen
Veel kinderen hebben een vol hoofd. Gedachten die maar niet stoppen en slecht slapen is een veelvoorkomende klacht. We moeten veel en leggen de lat hoog. Dit is ook een voorbeeld dat kinderen krijgen van thuis of school. De focus wordt vaak gelegd op wat er nog niet goed gaat of wat nog beter kan. Kinderen hebben last van deze druk en vele prikkels. Het zou mooi zijn als kinderen meer vertrouwd raken met het voelen en dat het in de kern goed is. Als ze dat leren, voelen ze makkelijker waar hun grenzen liggen of wanneer hun emmertje vol is en het echt even genoeg is. Kindermeditatieverhalen helpen hierbij. Even een moment op de dag niks moeten, even alleen gericht op jezelf en meegenomen worden in een verhaal waar je als kind de hoofdrol in speelt. Wanneer kinderen al jong leren wat er speelt in hun binnenwereld en erop durven te vertrouwen dat wat ze voelen goed is, kunnen ze krachtiger in het leven staan.
Iedereen hoort erbij
Neem bijvoorbeeld Sarah. Sarah is 7 jaar en beetje verlegen van aard. Ze kijkt graag de kat uit de boom en het liefst wil ze dat andere kinderen haar vragen om mee te spelen. Als ze dat niet doen denkt Sarah al gauw dat de anderen kinderen haar niet aardig vinden. Zo staat ze soms lange tijd tijdens het buitenspelen alleen op het plein. Eenmaal thuis komen de tranen. Aan haar moeder vertelt ze dat ze weer niet mee mocht doen. 's Avonds in bed leest de moeder van Sarah het meditatieverhaal over ‘iedereen hoort erbij'. Sarah voelt de herkenning. Hoe spannend het is om te vragen of je mee mag spelen en de angst die je voelt als ze misschien nee gaan zeggen. In het verhaal leert Sarah dat het in je hoofd heel groot kan worden. Dat je denkt dat je niet mee mag doen maar dat je het niet zeker weet. Er staan oefeningen in om meer in je kracht te komen, in jezelf te geloven en rustig te ademen. De moeder van Sarah herkent veel van haarzelf in haar dochter. Ze is blij dat kinderen op deze manier meer vertrouwd raken met het voelen. Dit heeft zij als kind nooit geleerd. De volgende ochtend als Sarah klaar is om naar school te gaan doet ze nog even de ‘krachtig staan' oefening. Twee voeten stevig op de grond, rustig in en uit ademen en ze zegt tegen zichzelf; “ik kan het!” Zo, de dag kan beginnen.
5 gouden kindermeditatie tips voor thuis:
Zoek een rustig plekje waar het kind kan gaan zitten of liggen.
Zorg dat niemand of niets je kan storen.
Zorg dat het kind rustig in en uitademt. Dit kun je voordoen of samen doen.
Vertel van te voren dat alles wat er in het hoofd van het kind gebeurt goed is.
Zorg ervoor dat je het verhaal op een rustige manier voorleest en voldoende pauze neemt.
Het weekend is begonnen, echt tijd voor elkaar
File...
Het ouder-kind weekend is begonnen. Iedereen is er behalve Marlies en haar dochter Suus. Ze heeft geappt dat ze later is. File…
Tegen 19.00 uur komt er een auto het pad op rijden. Daar zijn ze. Ik loop ze tegemoet om moeder en dochter te ontvangen. Er stapt een grote vrouw uit de auto die zichtbaar moe is. Ze geeft een stevige hand en geeft Suus de opdracht om zelf haar koffer te dragen. Suus is ook moe en ze heeft honger. Ze wil haar eigen koffer niet dragen en begint te huilen. Hier raakt Marlies geïrriteerd door en snauwt naar Suus dat ze zich niet zo moet aanstellen. Met een gebogen koppie en een knuffelkonijn in haar hand sloft Suus met haar rolkoffertje achter haar moeder aan.
Een hoop geregel
Eenmaal aan tafel hoor ik Marlies vertellen hoe de reis naar het weekend is verlopen en vooral ook wat er vooraf allemaal geregeld moest worden om het voor elkaar te krijgen. Eerder weg van het werk, andere kind naar oma (want manlief had een uitje met zijn vrienden wat ook al heel lang gepland stond), opvang voor de hond….Maar, ze zijn er. Het kon beginnen.
Gedurende het weekend zie ik Marlies en Suus steeds meer ontspannen. Suus maakt makkelijk contact met de andere kinderen en op zijn tijd komt ze even met Marlies knuffelen. Marlies geniet van de moeder dochter momenten. Tijdens de avond ontspanning samen zie ik een enorme verbinding. Een verbinding die, dat bleek later, al heel lang zoek was.
Herkenning
De moeders wisselen ervaringen uit en delen stukken uit hun drukke leven. De herkenning onderling is fijn. Er zijn zoveel moeders die de spagaat voelen tussen werk, moederschap, partner, werknemer zijn etc…Alles voor de volle 100% willen doen. Torenhoge verwachtingen die veel vrouwen zichzelf opleggen. Zo ook Marlies. Ze is specialist in een groot academisch ziekenhuis. Ze wil het beste voor haar patiënten en ze heeft een goede naam. Daar is ze blij mee maar geeft ook het spagaat gevoel. Later aan tafel hoor ik haar zeggen hoe schuldig ze zich voelt als ze Suus en haar zusje weer geen welterusten heeft kunnen zeggen. Daarom is ze nu hier. Even 3 dagen in contact, in verbinding en rust.
De volgende morgen zie ik Marlies met slaperige ogen in haar jogging pak aan het ontbijt verschijnen. Ze heeft heerlijk geslapen. Het platteland en de stilte doen haar goed. Behalve de haan dan, die had ook iets later mogen kraaien. Samen met Suus zoekt ze een plekje aan de grote tafel en geniet van het Twentse ontbijt.
Tijd voor jezelf
De workshops en sessies die dit weekend worden aangeboden grijpt Marlies met twee handen aan. Samen met Suus doet ze yoga, maken ze een schilderij, volgt ze een stoei workshop en vertellen ze aan elkaar waarom ze elkaar zo lief vinden. Marlies heeft zelfs tijd om een boek te lezen en halverwege op de bank in slaap te vallen. Ze kan zich niet meer herinneren wanneer ze dat voor het laatst gedaan heeft.
Mama meditatie
Dit weekend stond in het teken van plezier, ontspanning en uiteindelijk weer de verbinding voelen. De verbinding met je kind wat Marlies zo gemist had maar zeker ook de verbinding met zichzelf. Het stil staat bij wat echt belangrijk is, waar het leven in de kern om draait, kwam heel mooi naar voren tijdens de mama meditatie. Daar was Marlies echt even aan voorbij gegaan. De klik met de andere moeders was enorm. Er is heel wat af gelachen maar ook hier en daar een traan gelaten. Alles kon er zijn.
Herinnering voor het leven
Met een ontspannen lichaam en geest, een mooie ervaring rijker en een herinnering voor het leven, vertrokken Marlies en Suus weer richting huis. En bij het wegrijden riep ze nog; “Volgend jaar ben ik er weer bij hoor, dan neem ik mijn andere dochter mee!”
Wil jij ook mee met je kind? Klik hier voor meer informatie.
Mama, Kijk eens in de spiegel.
Strubbelingen
Danielle maakt een afspraak voor een Present Child sessie. Ze heeft heel veel strubbelingen met haar dochter Amber, maar ze geeft al in de aanmelding aan; “Ik denk dat het aan mij ligt.”
Laag zelfbeeld
Tijdens de intake mag Danielle een uur over haar kind praten. Ze duikt er even helemaal in. Ze staat uitvoerig stil bij het gedrag wat haar nou zo irriteert. Amber is 10 jaar en heel onzeker. Ze denkt in alles dat ze niet goed genoeg is. Amber heeft een laag zelfbeeld, ze haalt briljante cijfers maar toch denkt ze, het is niet goed. Amber heeft een hartsvriendin, Roos. Roos is heel zelfverzekerd. Roos bepaalt veel en Amber hobbelt erachter aan. Regelmatig probeert Danielle duidelijk te maken aan haar dochter dat ze goed is zoals ze is, dat er geen reden is om zichzelf zo naar beneden te halen. Hoe hard Danielle ook probeert en hoe positief ze ook alles benoemt, Amber blijft hetzelfde gedrag vertonen.
Herkenning
In de intake zegt Danielle het te herkennen. Ik was vroeger ook zo. Ik dacht dat ik niet goed genoeg was. Na de intake ga ik met de vertaling aan de slag. Het gaat nu niet meer om Amber maar om Danielle. In het verslag zitten veel boodschappen van het kind naar de ouder, ook Amber heeft een boodschap voor haar moeder. Danielle heeft in haar verleden altijd op moeten boksen tegen haar oudere zus. Deze zus had meer aandacht nodig omdat ze langere tijd ziek is geweest. Het draaide jarenlang alleen om haar zus. Haar ouders hadden minder oog voor Danielle en gaven haar de indruk dat ze zichzelf wel kon redden als ze maar goed haar best bleef doen. Danielle heeft zichzelf langzaam kleiner gemaakt en vooral dominante kinderen en later volwassenen, op een voetstuk geplaatst. De ander is altijd beter, vond zij. Dit vind ze nog steeds van zichzelf. Danielle heeft een goede baan, ze wordt gewaardeerd in haar functie maar toch heeft ze zelf dat gevoel niet. Er zit een pijnpunt.
Het gekwetste kind
Het gekwetste kind van vroeger werd niet gezien om wie ze was. Er was geen aandacht voor haar en haar ontwikkeling. Dat gekwetste kind mag nog aandacht, het mag nu wel gezien worden en serieus genomen worden. Het mooie van deze methode is dat het kind, in dit geval Amber, ook laat zien in haar gedrag wat een ouder mag gaan doen om aandacht te hebben voor haar gekwetste kind. Dat is de spiegel dat een kind voorhoudt. Als Amber naar school fietst of gaat slapen zegt ze altijd; “mama, ik hou van jou.” Dit zegt ze zo vaak dat Danielle soms denkt, nou, het mag wel iets minder hoor. Eigenlijk zegt Amber; Mama, hou van jezelf en Amber blijft het net zo vaak zeggen tot Danielle er daadwerkelijk iets mee gaat doen.
Een brief aan haar ouders
In de weken erna beseft Danielle dat ze nog iets te doen heeft. Ze schrijft een brief aan haar ouders. Ze schrijft er alles in wat haar al die jaren zo dwars heeft gezeten, ze maakt er geen mooie woorden van maar gewoon zoals het is en zoals zij het gevoeld heeft. Daarna verbrand ze de brief. Echt opsturen is een brug te ver. Door het op te schrijven en het daarna te verbranden heeft het al meer een plek gekregen. Ook heeft ze met haar man besproken hoe haar kindertijd nou echt was. Dat luchtte ook op. Blijkbaar was het nodig. En Amber, zij kwam die week thuis met een 8 voor rekenen. “Goed hè mam!” “Heel goed meis, je bent een topper.”
https://www.mamakinderenjeugdcoaching.nl/coaching/kindertolkd-present-child-methode
Sophie past op
Poppenmeisje
Sophie was vroeger een echt poppenmeisje. Als kleine peuter sleepte ze haar pop al overal mee naar de toe. De pop werd goed verzorgd, verschoond en kreeg netjes op tijd te eten. “Later word ik ook mama of juf”, riep Sophie. Het verzorgende zat er al helemaal in.
Hutten bouwen
Sophie is nu 14 jaar en heeft twee schattige kleine buurjongetjes. Tom is 3 jaar en Boris 8 maanden. Ze zijn net naast haar komen wonen. Sophie vindt het geweldig! Als ze uit school komt gaat ze vaak even langs. Met Tom bouwt ze dan een hut van dekens in de tuin en dan hoopt ze dat het gaat regenen. Dan blijven wij hier gezellig zitten, zegt ze dan. Tom is dol op haar. Sophie is lief en bedenkt altijd weer iets creatiefs wat ze met Tom kan doen.
Boze bui
Laatst had Tom een boze bui. Hij had niet goed geslapen zei zijn moeder en de hele dag was hij aan het mopperen. Toen Sophie gezellig kwam spelen was hij ook boos. Zomaar. Hij gooide een auto aan de kant en deze kwam tegen Sophie aan. Het deed best een beetje pijn en Sophie begreep niet wat ze verkeerd deed. Ze was lief voor Tom en deed toch gezellige dingen? Een beetje verdrietig ging Sophie weer naar huis.
Dat was het moment dat Sophie aan de oppascursus begon. In 4 avonden leerde Sophie alles wat ze moest weten over oppassen. Tom was helemaal niet boos op haar, hij was moe maar dat kunnen peuters nog niet op een andere manier uiten. Voor Sophie was het heel fijn om te weten dat het niets met haar te maken had en ook fijn dat ze leerde hoe ze Tom uit een boze bui kon halen.
Kleine ongelukjes
Verder leerde ze nog veel meer handige dingen zoals luiers verschonen, activiteiten bedenken, hoe je het beste een kindje kan troosten en wat je kan doen bij kleine ongelukjes. Zo had Tom een keer een bloedneus en was zelf heel erg geschrokken. Omdat ze rustig bleef en wist dat ze zijn neusje bovenin dicht moest knijpen, ging het heel snel weer over. Ze was heel trots op zichzelf dat ze het zelf kon oplossen.
Rollenspel
Tijdens de oppascursus leerde Sophie in een rollenspel hoe ze moest handelen in verschillende situaties. Samen met leeftijdsgenootjes deelden ze ervaringen en bespraken ze wat kon gebeuren. Ook weet ze nu veel beter wat kinderen in een bepaalde leeftijden al wel of niet kunnen. Nu kan ze qua activiteiten ook beter aansluiten bij de belevingswereld van het kind. Sophie heeft ondertussen al meer oppasadresjes en zo verdient ze ook nog een zakcentje.
De oppastraining wordt een paar keer per jaar georganiseerd door Ma.Ma. Kinder-en Jeugdcoaching. Heb je belangstelling? Stuur dan even een mailtje.
info@mamakinderenjeugdcoaching.nl
Er ligt een monster onder mijn bed
“Er ligt een monster onder mijn bed!” “Dat kan helemaal niet”, zegt moeder.
Sam is bang
Als het bijna half 8 in de avond is krijgt Sam al een vervelende kriebel in zijn buik. Dat betekent dat hij naar boven moet om zijn tanden te poetsen en zijn pyjama aan te doen. “Loop je vast mee naar boven, mama?” vraagt Sam. Maar zijn moeder is druk bezig om de vieze borden af te spoelen. De moeder van Sam vindt dat hij best alleen naar boven kan gaan. “Als je klaar bent roep je maar”, zegt zijn moeder. Zijn moeder begrijpt niet hoe bang Sam is. Ze vindt dat hij zich een beetje aanstelt. “Er is niks om bang voor te zijn”, zegt ze. Maar hoe weet zij dat? Zij voelt toch niet wat ik voel? Ik zie schimmen op de muur, ik hoor inbrekers op het dak, ik zie monsters onder mijn bed en dat is echt waar. Ik zie ze, hoor ze en voel ze.
De angst van Sam speelt al een paar maanden als moeder toch besluit om met Sam bij mij langs te komen. Ze heeft namelijk al van alles geprobeerd maar Sam blijft bang.
Opgelucht
Als Sam mijn praktijk binnen stapt zie ik een heel vrolijk en actief kind die alles in de ruimte leuk vindt. Hij maakt makkelijk contact en weet heel goed waarom hij er is. Hij lijkt bijna opgelucht dat er nu eindelijk iets aan zijn angst gedaan wordt. Sam vertelt honderduit over dat er is ingebroken in zijn huis en dat de inbrekers zijn spaarpot hebben mee genomen. Ook vertelt hij dat ze zomaar terug kunnen komen omdat er een regenpijp langs zijn slaapkamer loopt. Daarom moet altijd het raam dicht, ook al is het 30 graden. Ook hoort hij ’s nachts een raar geluid onder zijn bed. Hij durft dan niet te kijken want stel dat er iemand onder ligt…
Waar ik mee start is zijn angst serieus nemen. Door dat te doen voelt Sam zich gehoord en mag hij en zijn angst er helemaal zijn. Als ik vraag waar de angst zit kan Sam heel duidelijk vertellen dat het in zijn buik zit. Het geeft hem een misselijk gevoel.
Ademhalingsoefeningen
We gaan aan het werk en Sam is heel gemotiveerd. Ik leer Sam hoe hij contact kan maken met zijn lijf, ook als hij buikpijn heeft. De angst zit namelijk in zijn hoofd. Dat zijn de gedachten die op dat moment graag de baas over Sam willen spelen. Door ademhalingsoefeningen leert Sam hoe hij vanuit zijn hoofd in zijn lijf kan komen. Het werkt bevrijdend als je erachter komt dat er in je buik geen gedachten zitten! Dus, als je bang bent of nare gedachten hebt, ga je naar een rustige buikademhaling. Als het je beter helpt leg je je handen op je buik of misschien wel je lievelingsknuffel.
Opheffen van emotionele blokkades
Naast de ademhalingsoefeningen gebruik ik EFT (Emotional Freedom Techniques). Deze speciale techniek kan je van je angsten af helpen. De angst van Sam zit ergens vast in zijn lijf. Hij ervaart stress en nare gevoelens. Door EFT lukt het Sam om zijn emotionele blokkades op te heffen. Sam ervaart een bevrijding. Zijn lijf voelt meer ontspannen en door de positieve zinnetjes die hij mee krijgt voor thuis, zoals; “ook al ben ik bang, ik ben een kanjer”, kan hij in alle situaties zelf oefenen en zijn angst leren beheersen.
Is jouw kind ook ergens bang voor en lukt het niet om deze angst te door breken? Misschien is deze manier wel iets wat past bij jouw kind.
Jongens zijn zo druk!
Observeren
Vandaag mag ik gaan observeren bij kinderdagverblijf de Groene Kikker. De leidsters vinden het heel fijn om horizontale groepen te hebben zodat iedere leeftijdsgroep goed tot zijn recht komt. Aan de andere kant vinden sommige leidsters het lastig om goed om te gaan de peuters en dan met name de jongens. Een aantal jongens uit de peutergroep zijn erg druk en luidruchtig. “We moeten zo vaak waarschuwen of het wat rustiger kan. Dat is eigenlijk niet leuk werken op deze manier.”
Beste vriend
Joris is 3 jaar en zit op de peutergroep bij de Groene Kikker. Joris heeft er zin in vandaag. Zijn beste vriendje, Guus, zit ook in deze groep. Met Guus heeft Joris altijd veel plezier. Als ze elkaar zien geven ze elkaar eerst een dikke knuffel en rennen vervolgens naar de auto-bak. De bak wordt omgekiept en alle auto’s liggen verspreid over de vloer. Ze zoeken naar de vrachtwagen en vuilniswagen, dat zijn de grootsten die in de bak liggen. Liggend op de grond racen ze zo met de auto’s achter elkaar aan door de ruimte heen. Daarbij doen ze het geluid van auto’s na. Met veel kabaal en enthousiasme verplaatsten ze zich door de hele ruimte. Tussendoor maken ze de nodige botsingen, want dat doen de auto’s ook.
"Hou daar eens mee op"
Pedagogisch medewerkster, Nathalie helpt een meisje op de wc en vraagt intussen of de jongens wat zachter willen doen. Joris en Guus horen het niet. Ze gaan op in hun spel. Lotje van 2 zit ook in de ruimte. Ze heeft een popje in haar handen die nieuwe kleertjes aankrijgt. Plotseling komen Joris en Guus aangestormd met de auto’s en stoten tegen Lotje aan. Lotje moet heel hard huilen. Nathalie ziet het gebeuren. Ze had de jongens al eerder gewaarschuwd dat het wat stiller moest en nu is ze boos. “Hou daar eens mee op, jullie maken veel te veel herrie en doen andere kinderen pijn. Ga toch eens rustig spelen en blijf van elkaar af. “Joris en Guus kijken een beetje beduusd. Ze vinden het jammer. Het was net zo leuk.
Handvatten
Later spreek ik met Nathalie de dag door. Ze vertelt me dat dit steeds de dingen zijn waar ze tegenaan loopt. Ze zou wel wat handvatten kunnen gebruiken om de jongens in haar groep beter te begrijpen.
Dit is een vraag die vaak gesteld wordt in de kinderopvang en in het basisonderwijs. Dat is ook precies de reden dat destijds de training Ruimte voor jongens is geschreven. Ook ik ben een vrouw en ook ik heb een zoon. Ik maakte me ook schuldig aan het: “Hou op, niet doen, kan het wat zachter, blijf van elkaar af.” Maar op het moment dat je even helemaal in de jongens “duikt”, gaat er een wereld voor je open. Ze zijn namelijk zo ontzettend leuk!
Met welke bril kijk jij naar jongens?
Jongens… Hoe kijk jij naar jongens? Zijn ze echt anders dan meisjes? Waarom zitten ze altijd aan elkaar? Waarom bewegen ze zoveel en gaat alles met veel geluid?
In de kinderopvang werken voornamelijk vrouwen. Ze kunnen zich makkelijker identificeren met de meisjes op de groep. Toch is het voor jongens erg belangrijk om zich prettig en veilig te voelen en vooral ook zichzelf (een jongen dus) te mogen zijn.
De training
Ruimte voor jongens is speciaal voor pedagogisch medewerkers geschreven. In deze training krijgen deelnemers inzicht in de ontwikkeling en behoeften van jongens en hoe dit zich uit in hun gedrag. De deelnemers onderzoeken hoe zij ervoor kunnen zorgen dat zowel meisjes als jongens zich prettig voelen op het kindercentrum. Hierbij wordt enerzijds ingegaan op passende activiteiten, materialen en inrichting van de ruimte en anderzijds op het communiceren van de pedagogisch medewerkers richting jongens.
De training individueel is te volgen bij Logavak Utrecht en Amsterdam of incompany.
Mijn hoofd is vol
Vrolijk meisje
Een mooi en open kind stapt mijn praktijk binnen. Jip is een vrolijk meisje van 11 jaar en ze zit in groep 8. Spannend, volgend jaar naar de middelbare school. Ze heeft veel vriendinnen, ze kan goed turnen en ze speelt prachtig piano. Tijdens het piano spelen kan ze haar gevoelens zo goed kwijt, zegt Jip, als ze bij mij is. En ook bij dieren. Jip is dol op honden. Haar hond is pas doodgegaan maar misschien komt er binnenkort een puppy. Daar droomt Jip van. Een puppy, het liefst voor haarzelf, dan zou ze misschien altijd goed kunnen slapen. Want daar komt ze eigenlijk voor. Zodra Jip naar bed gaat begint het.
Hoofd vol gedachten
Haar hoofd zit vol gedachten. Ze gaan alle kanten op en ze krijgt haar hoofd niet stil. Soms lijkt het alsof er iets of iemand in haar hoofd zit die zegt wat ze allemaal nog moet doen. “Heb ik mijn gymtas klaargelegd? Ik moet nog een piano stuk oefenen, zit mijn telefoon in de oplader? Hoe laat zou papa thuiskomen? Heb ik mama wel 3 kussen gegeven? Ken ik de topotoets wel voor morgen?…Enz enz enz… En zo ligt Jip uren wakker. Soms wordt ze er zelfs heel verdrietig van. Ze wil wel slapen, maar het lukt niet. Jip is overdag heel moe. Daar maakt ze zich zorgen over. “Ik zit in groep 8 dus het is beter als ik uitgerust ben, zegt Jip…”
Slaapproblemen onderschat
Maar Jip is niet de enige... Slaapproblemen bij kinderen zijn nog altijd een onderschat probleem. Van alle kinderen heeft zo’n 25 procent ooit in het leven te kampen met slaapproblemen. Slaapproblemen bij kinderen kunnen leiden tot gedragsproblemen, problemen met leren, verminderde lichamelijke conditie en motorische onhandigheid, moeheid en hoofdpijn.
Uit het hoofd
Tijdens de coaching gaan we werken aan ademhalingsoefeningen. Jip zit alsmaar in haar hoofd. Haar gedachten zijn haar steeds de baas. Daar moet verandering in komen. Tijdens de ademhalings-en visualisatie oefeningen leert Jip om uit haar hoofd te gaan en rustig in haar lijf te komen. Ze leert dat er geen gedachten zitten in haar buik. Wow, zo had ze het nog niet bekeken. De ademhalingsoefeningen gebruikt ze nu ook in de klas, voor een toets bijvoorbeeld of andere momenten die ze spannend vindt. Het lukt Jip om haar gedachten rustig te laten komen en weer voorbij te laten gaan. Dat lukt nu omdat ze weet hoe ze moet ademen. Jip valt nu sneller in slaap en ze heeft overdag genoeg energie voor leuke dingen, zoals spelen met haar vriendinnen en de hond van de buren uitlaten.
Samen mediteren
De individuele coaching is nu afgerond maar Jip vindt het nog steeds fijn om de meditaties te oefenen. Ze komt nu iedere week naar de meditatie lessen in mijn praktijk waar net als Jip nog 7 kinderen zijn die dit ook graag willen leren. Jip vindt het fijn om te ontdekken dat er meer kinderen zijn zoals zij.
Heeft uw kind ook moeite met slapen of last van een “te vol hoofd?” Kom gerust eens langs voor een kennismaking en samen kijken we hoe we uw kind het beste kunnen ondersteunen.